„Rzeka płynie do swojego przeznaczenia...” Życiowe i naukowe pasje Jerzego Bartmińskiego (1939–2022) to tytuł artykułu Stanisławy Niebrzegowskiej-Bartmińskiej, który ukazał się w najnowszym numerze opolskiej „Stylistyki”.
Czemu w tytule mowa o rzece płynącej do swojego przeznaczenia? To fragment z niepublikowanego dotąd wiersza Jerzego Bartmińskiego. Jak pisze Stanisława Niebrzegowska-Bartmińska, prywatnie żona Profesora: „On sam, dla tych, którzy byli mu bliscy, w jednym ze swoich ostatnich wierszy (bo takie też pisał) pozostawił refleksję ogólną na temat życia, jego przemijania i prawdziwego sensu, dając wyraz głębokiemu przekonaniu, że życie, które jest jak wielka rzeka (płynie, zmienia się, odnawia), nie kończy się wraz ze śmiercią. Po ziemskim bytowaniu i przekroczeniu granicy życia zmienia się jedynie forma naszego istnienia – jak rzeka zespala się z morzem, tak każdy z nas wraca do swojego pierwotnego, prawdziwego i ostatecznego przeznaczenia, do czystego i wiecznie odnawiającego się źródła”.
Ja tobie mówię wstań
to słowa życia
które oddaliły śmierć
ukoiły łzy
czy przeznaczeniem rzek nie jest
płynąć?
ich prawdziwym kresem jest morze
wielkie i niezmierzone
tam
wszystkie odnogi delty rzeki
odnajdują siebie swoje źródło
prawdziwe miejsce
Nie zatrzymasz rzeki
niech płynie do swojego przeznaczenia
Stanisław Ostoja-Chrostowski, Rzeka (1935) Źródło: polona.pl
Zachęcamy do zapoznania się z całym artykułem na stronie internetowej czasopisma.
